کد مطلب:51803 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:7

گنجینه پرسمان » متفرقه

در سوره كهف چه خصوصياتي براي غاري كه اصحاب كهف در آن پناه گرفتند ذكر شده است؟

در سوره كهف به شش خصوصيت اشاره شده است



1- دهانه غار رو به شمال گشوده مي​شد و چون در نيمكره شمالي زمين قطعاً بوده است نور آفتاب به درون آن مستقيماً نمي​تابيد چنانكه قرآن مي​گويد «اگر به خورشيد نگاه مي​كردي مي​ديدي كه به هنگام طلوع، در طرف راست غار آنها قرار مي​گيرد، و به هنگام غروب در طرف چپ». كهف/17.



بودن دهانه غار به سوي شمال سبب مي​شد كه بادهاي ملايم و لطيفي كه معمولاً از سمت شمال مي​وزد به آساني در درون غار وارد شود و در همه زواياي آن روح تازه​اي بدمد.



2- «آنها در يك محل وسيع از غار قرار داشتند». كهف/17.



اشاره به اينكه دهانه غار كه معمولاً تنگ است جايگاه آنها نبود، بلكه قسمتهاي وسط غار را انتخاب كرده بودند كه هم از چشم بينندگان دور بود، و هم از تابش مستقيم آفتاب.



3- خواب آنها يك خواب عادي و معمولي نبود، «اگر به آنها نگاه مي​كردي، خيال مي​كردي آنها بيدارند، در حالي كه در خواب فرو رفته بودند»! كهف/18.



و اين نشان مي​دهد كه چشمان آنها كاملاً باز بوده است، درست همانند يك انسان بيدار، اين حالت استثنائي شايد براي آن بوده كه حيوانات موذي به آنان نزديك نشوند، چرا كه از انسان بيدار مي​ترسند، و يا به خاطر اينكه منظره رعب​انگيزي پيدا كنند كه هيچ انساني جرئت ننمايد به آنها نزديك شود، و اين خود يك سپر حفاظتي براي آنها بوده باشد.



4- براي اينكه بر اثر گذشت ساليان دراز از اين خواب طولاني، اندام آنها نپوسد «ما آنها را به سمت راست و چپ مي​گردانيم». كهف/18.



تا خون بدنشان در يكجا متمركز نشود، و فشار و سنگيني در يكزمان طولاني روي عضلاتي كه بر زمين قرار داشتند اثر زيانبار نگذارد.



5- در اين ميان «سگي كه همراه آنها بود بر دهانه غار دستها را گشوده و به حالت نگهباني خوابيده بود». كهف/18.



در اينكه اين سگ از كجا با آنها همراهي كرد گفتگو است، آيا سگ «صيد» آنها بود، و يا سگ چوپاني بود كه در وسط راه به او برخوردند، و هنگامي كه چوپان آنها را شناخت حيوانات را رو به سوي آبادي روانه كرد و خود كه جوياي حقيقت و طالب ديدار يار بود يا اين پاكبازان همراه شد، سگ نيز دست از دامنشان بر نداشت و براه خود ادامه داد.



6- «منظره آنها چنان رعب​انگيز بود كه اگر به آنها نگاه مي​كردي فرار مي​نمودي. و سرتاپاي تو از ترس و وحشت پر مي​شد». كهف/18.

---

قصه هاي قرآن


حضرت آيت الله مكارم شيرازي